Geboren worden bij een broodfokker, vervoerd worden met als eindbestemming een hok in een laboratorium. Op een betonnen vloer, zonder liefde en speeltjes, afwachten wat er met je gaat gebeuren, je misschien zelfs wel afvragen wat je gedaan hebt om dit te verdienen.
Niet wetende dat er in de tussentijd mensen aan het zwoegen zijn om je vrij te krijgen. Mensen op kantoor, thuis vanachter de computer en op straat tijdens een infostand. ADC-activisten die jou niet als een gebruiksvoorwerp zien, maar als een levend wezen dat liefde verdient. Niet wetende van al die mensen in rode overalls die actievoeren voor het gebouw waar jij zit, dat ze over je praten op tv en in de kranten en dat er zelfs een stille tocht is gehouden; voor jou! Je zou het niet eens geloven want het vertrouwen in de mens is tenslotte helemaal weg.
Toch kwam het moment dat jij, samen met zeven van je vrienden, uit dat kille hok werd gehaald. Wat moet jij angstig zijn geweest, je moet al die tijd hebben gevoeld dat er iets naars boven je koppie hing. Aangekomen bij het pension, bleek dat je in een veel mooier hok mocht wonen en dat je buiten kon spelen in een prachtige omgeving. Dat spelen ging er een beetje hard aan toe met als gevolg dat je ernstig ziek werd door een geïnfecteerde poot.
De hoge koorts zakte en terwijl je poot genas kreeg je bezoek van een man en een vrouw. Niet wetende dat die vrouw één van de mensen is die zich in het zweet heeft gewerkt vanachter haar computer. Je was vreselijk angstig, kwam op je buik binnen en moest de drempel overgetrokken worden. Toch leefde je op, je zocht contact en je hebt direct ons hart gestolen. Je bent ons mooiste kerstcadeau en we hopen dat ook voor jou te zijn.
Nu ben je bij ons; de man, de vrouw, de rooie kater en de zwart-witte poes. Nu ben je geen nummer meer en niemand zal jou nog pijn doen. Nu mag jij, Jij zijn: Welkom thuis, Sanchez!
Fijne kerst allemaal!
Het hele ADC-team
Copyright 2015 | Contact | design door Steven Aerts