Sanchez gaat de buitenwereld ontdekken.

Category: 

Dat we een angstige hond hebben geadopteerd, dat wisten we van tevoren. Een van de eisen was een goed omheinde tuin omdat we Sanchez waarschijnlijk in de eerste weken in de tuin uit moesten laten. Hij zou te angstig zijn om met hem te kunnen wandelen, dit moest stap voor stap opgebouwd worden.

Toen we Sanchez op gingen halen kwam hij wederom op zijn buik binnen en wilde alleen maar vluchten. Bij thuiskomst deden we een rondje door de tuin, die hij heerlijk markeerde, om vervolgens naar binnen te stappen.

De katten vond hij maar enge wezens maar verder ging het heel goed. Hij was dan wellicht niet helemaal op zijn gemak maar hij was niet zo angstig als in het pension. Waarom weet ik niet, zou het komen omdat hij voelde dat dit een echt thuis zou worden?

Aan het begin van de avond, tijdens een rondje door de tuin, bleef hij snuffen aan de poort en gaf hij duidelijk aan heel nieuwsgierig te zijn naar wat zich buiten de poort bevond. De man durfde het aan om even de straat in te lopen en dat ging goed. Beide waren we erg verbaasd want Sanchez gaf aan al vele stappen verder te zijn dan waar we ons op hadden ingesteld. Later op de avond voelde ik me zelfverzekerd genoeg om die vreemde wereld met hem in te gaan. Tijdens het lopen bleef ik naar zijn houding kijken en ik zou meteen terug gaan als hij angstig werd. Maar dat gebeurde niet. Bij elke stap die we zette, groeide mijn trots. We hebben 20 minuten gelopen en hij genoot van alle geurtjes en indrukken. Die eerste nacht viel hij in een hele diepe en tevreden slaap. Hij wel, wij niet. Hij was zo wild aan het dromen dat hij ons de halve nacht heeft wakker gehouden.

Op dag twee vonden we het tijd om met zijn drieën een grote wandeling te maken door de mooie omgeving waar we in wonen. We maakten een ronde van 6.5 kilometer en hij genoot er zichtbaar van. Af en toe keek hij op naar ons, alsof hij bevestiging zocht en wilde weten of hij het goed deed. Na een aai over zijn bol, huppelde hij weer vrolijk verder. Zelfs zijn staart prijkte af en toe de lucht in.Ik moet er even bij vertellen dat wij Sanchez alleen maar kenden met zijn staart tussen zijn poten of tegen zijn achterpoten aan. De eerste keer dat die staart omhoog ging kreeg ik een brok in mijn keel.

Dit is hoe het moet zijn; een hond die vrolijk met zijn staart zwiept en geniet van de buitenlucht, in plaats van opgesloten te zitten en pijn te lijden. Die staart was een bevestiging dat wij het goed doen, dat hij het naar zijn zin heeft en dat zijn vertrouwen in ons en zijn nieuwe omgeving aan het groeien is.

Noot : Sanchez is een labrador gered van de dierproefindustrie. Sanchez wordt nu liefdevol opgevangen door dierenvrienden. ADC is superblij dat het zo goed met Sanchez gaat. Hij is letterlijk van de hel in de hemel beland! ADC zal jullie regelmatig nieuws brengen over Sanchez' evolutie.